Lieve mensen, pubers en ander gespuis….deze week is dan toch echt de vakantie – voor velen onder ons – afgelopen. Dat betekent dus weer naar school enne… * trommel geroffel * dat we weer moeten gaan werken. Jawel, werken, want (bijna) elke puber werkt, gewoon omdat wij ervan houden om geld uit te geven aan – meestal nutteloze – dingen.
Soms heb je even uitstel nodig, voor extra rust. Dat had ik dus ook, een hele lange uitstel wat ook te maken had met mijn heerlijke vakantie. Maar hier ben ik dan weer, fris en fruitig met een nieuwe blog.
Ten eerste heb ik een heleboel vragen. Hoe was jullie vakantie?? Heb je lekker liggen bakken op het strand, met onweerstaanbare weer? Of zat je ergens in verwegistan waar niemand je heeft kunnen vinden? Of ben je gaan werken, omdat je wilt sparen voor het komende jaar? Hoe en wat je ook hebt gedaan, ik hoop dat je er veel plezier in hebt gehad. Want nu is het bijna over…echt waar.
Ervaringsverslag door Jens, foto’s door Hans en steady cam volledig optreden
“Meneer Guijt, wat is hier in godsnaam gebeurd?”
Op het nietszeggende, saaie gezicht van de verzekeringsagent bevond zich een mening van afschuw en ongefilterde verbazing om het feit dat mijn staat nog enigszins als levend te omschrijven was. Met gescheurde spieren en hevig gekneusde ribben lag ik wegkwijnend in een patiëntschort op een niet plezierig hard ziekenhuismatras. Het hart van de dokter had het bijna spontaan begeven toen hij geconfronteerd werd met de desbetreffende verwondingen herleidend naar de vorige avond. Dit soort letsel kwam je eigenlijk alleen nog maar tegen bij een ongelukkige enkeling terechtgekomen onder een kudde opgefokte stieren, een beeld wat overigens niet ver van de werkelijkheid verwijdert was.
Het feit dat dit alles terug viel te herleiden naar de Schuit had geleid tot een ongefilterde stroom aan onophoudelijke mythevorming rondom desbetreffende avond. Vervuld door ergernis wegens mijn onophoudelijk zwijgen verliet de agent met een stevig, overcompenserend tempo de ruimte om vervolgens een schijnbaar onophoudelijke stilte achter te laten. Toen herrees ook bij mij uiteindelijk de vanzelfsprekende en overigens terechte vraag “Meneer Guijt, wat is er in godsnaam gebeurd?”.
10 uur eerder …
Examens, leren en stress. Dit zijn typische symptomen die je krijgt wanneer je of in je examens zit of je er net uit komt. Iedereen leert natuurlijk keihard, hopen we, en alle pubers willen slagen. Al is dat slagen nog steeds een moeilijk proces.
In de derde (mavo), de vierde (havo) en de vijfde (Vwo) daar begint het allemaal. Je krijgt in deze jaren : Se’s, Pto’s, Pta’s en Tentamens. Zodra je voor die toetsen hoge/goeie cijfers haalt, ben je al aardig op weg, want het is namelijk zo dat als jij alle belangrijke toetsen voor je examens goed maakt je je dan minder zorgen hoeft te maken over het eindresultaat. Die Tentamens enz. zijn allemaal bij elkaar de helft van je eindcijfer (als ik het goed heb). Vandaar ook dat je niet een paar maanden voor je examens moet stressen, maar al in het begin van het jaar.
Alle levende organismen op deze aarde hebben ermee te dealen, nee geen drugs voor het geval je dat dacht! Het verschil in innerlijk en uiterlijk bedoel ik, want dat is nogal een dingetje.
Ik ben het er mee eens dat het innerlijk zwaarder telt dan het uiterlijk, maar… dat wil niet zeggen dat we onbewust toch meer naar het uiterlijk kijken. Want lieve allemaal dat is menselijk, kijken naar uiterlijk, en dus niet erg. Tuurlijk vind ik dat uiterlijk alleen maar een beetje bijzaak is, maar ik zou liegen als ik zeg dat ik bijna niet naar uiterlijk kijk. En dit is dan niet als belediging bedoelt, want kom op… iedereen kijkt als eerst naar het uiterlijk en dan pas verder. Mijn punt is, bevooroordelen doen we allemaal, dus waarom zouden we ons ervoor moeten schamen.
Ik gooide het dekbed van me af. ‘’Jullie begrijpen het niet. Ze zullen erachter komen dat ik bij jullie ben. Dat gaat gewoon niet.’’
Dit boek telt 326 bladzijdes en is het tweede deel van de soulmates serie. Zoals ik in de vorige recensie heb vertelt heb ik de uitgeverij gemaild, met de vraag of de rest van deze serie nog vertaalt wordt. Dat is niet het geval. Ik zal in deze recensie even het linkje zetten waarom deze serie niet verder vertaalt wordt. Het is echt een boek om bij weg te zwijmelen. Het is een Young Adult boek. Humor, romantiek en drama zit er allemaal in. Het leest zo lekker weg en ik had hem zo uit!
Ooit gehoord van de grap “hoe laat is het als de klok 13 keer slaat”? Vast niet… het is namelijk één van de slechtste grappen die er bestaan. En toch maakt het mijn dag!
Gek genoeg vind ik dat de slechtste grappen de beste zijn. Puur omdat je weet dat het zo’n slechte grap is, moet je automatisch lachen en dan vinden we het stiekem toch wel grappig. Overigens is dat lachen om slechte grappen super duper gezond, het geeft je een vrolijk gevoel en het heeft een aanstekelijk effect. Zodra jij moet lachen, lacht je vriend(din) meestal mee!
‘’Wat is er gebeurd? Had je niks zien aan komen Zed?’’ ‘’Ja, natuurlijk had ik het voorvoeld Maar ik dacht, laat ik eens gaan wandelen met mijn vriendinnetje zodat ze neer geknald kan worden. Nee, ik had niets in de gaten – net zomin als jij.’’
Iedereen heeft er wel mee te maken, problemen met/in relaties. Of het dan gaat over vriendschapsrelaties of relaties met je ‘lover’ maakt niet.
Relaties moet je onderhouden, dat is nou eenmaal zo en bij de één gaat dat iets beter dan bij de ander. Vooral bij pubers zijn relaties een probleem. Natuurlijk, het is geweldig als jij een vriend hebt en hem leuk vindt, maar besef wel… die relatie moet onderhouden worden. Het moeilijke hieraan is dat je alle twee een eigen leven leidt en dat je (volgens mij) niet altijd dezelfde interesses hebt. Botsingen ontstaan dus al best snel, al zeg ik het zelf en zonder ervaring. Jij wilt die ene film kijken, maarrrrr je vriend wil niet urenlang naar die romantische komedie kijken aangezien hij een jongen en stoer is (logisch toch).
UPDATE 26-4: helaas, helaas, helaas, Marian is niet door naar de finale. Wel een hele leuke ervaring rijker en het aanbod om haar gedicht voor te dragen op Bevrijdingsfestivals. We gaan dus op zeker nog vaker van Marian horen.
Kattuk.nl vrijwilliger Marian Pronk heeft een supermooi en goed gedicht geschreven, dit ingezonden naar Kunstbende, voorgedragen tijdens een selectieronde, en ondertussen is ze al weer door naar de volgende ronde op 23 april in Korzo Den Haag. Reden genoeg voor Claudia om haar te interviewen…
Maar eerst het gedicht: