Column: Metal. Door: Niels Appelo
Eerder verschenen op Nielsvandedag.nl
Kortgeleden ben ik er voor uit gekomen.
Zo’n beetje iedereen die ik kende luisterde gewoon top-40-mainstreammuziek. Ik luisterde wel mee, maar vond er weinig aan. Mijn muziekvrienden hadden wel wat alternatieven. Ik bedoel: progressieve rock, metal en nog wat hardere resonante muzieksoorten.
Er ging een wereld voor me open. Ik luisterde er graag naar, zonder agressief te worden. Wanneer in een andere dan mijn muziekomgeving werd gesproken over muziek, zei ik het niet. Dan luisterde ik ‘ja, van alles wat, joh’.
Ik dacht namelijk aan het beeld van woeste stieren die in een modderpoel elkaar te lijf gingen. Lange, zweterige haren, ontblote bovenlijven met lelijke blauwe tekeningen en zwarte zware schoenen. Daar moest iedereen toch aan denken?