Mixtape.

Nieuw!

kattuk.nl/Blogs (Page 62)

Blogs

Manhunt: Waar is de fiets van Arjan?

De fiets van Kattuk.nl redacteur Arjan is gejat in Leiden. Als je m hebt gezien of weet waar die is laat het hem dan ff weten. Ook als je klusjes te doen hebt in of rond je huis wil Arjan het graag weten. Tegen een geringe vergoeding gaat ie voor je aan de slag om geld voor een nieuwe fiets te verdienen.

Hieronder zijn verhaal, eerder verschenen op zijn facebookpagina

MIJN FIETS IS GESTOLEN

het was een mooie vrijdagmiddag. lekker weer dus ik had me vest aangetrokken. op naar me vriendin. het beloofde een leuke dag te worden. we zouden gaan winkelen. daarna lekker uit eten en vervolgens naar de bioscoop! om te vieren dat we al 2 maanden hadden. (we waren wel te laat want we hebben al langer)

we parkeerde onze fietsen bij dat kerkje op de haarlemmerstraat. ik zette mijn fiets op slot. en zei tegen me vriendin. wat een pareltje is mijn fiets toch he? een prachtige mountainbike. ik had hem 2 dagen daarvoor nog schoon gemaakt. ik had erg veel zorg voor me fiets. ik was er trots op.

zelf had ik nieuwe schoenen nodig. dus gingen we op zoek. winkel in en uit. ook moest me vriendin nog iets hebben. wat ook is gelukt. verder kochten we nog wat kado’tjes voor een verjaardag.

Column: Complimentendag

‘’Wat zie je er goed uit vandaag.’’ Hoorde ik mijn spiegel denken. Na 24 uur achter mijn dicht blijvende brievenbus te hebben gezeten op Valentijnsdag verwachtte ik een mooie complimentendag. Afgelopen vrijdag was het dan zo ver, de dag waarop je schaamteloos kunt liegen. Helaas heb ik geen compliment  mogen ontvangen.

Althans, ik heb één compliment gehad. Mijn ietwat onzekere tweede persoonlijkheid heeft middels een nagebootste vrouwenstem mijn eigen voicemail ingesproken. Helaas kon er niet meer vanaf dan ‘je mag er nog best wezen’. Maar och, ik heb in ieder geval iets mogen ontvangen. Wel heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om complimenten uit te delen. Zo heb ik via een mail verteld aan Patty Brard dat ze voor een miskraam nog best hard kan schreeuwen. En tijdens mijn bezoek aan de bakker vertelde ik een vrouw dat haar drie onderkinnen er nog prima bij hingen.

Column: Valentijnsdag

De azijn zeikerds die we onze medemens noemen hadden weer iets te klagen. Door het aanhoudende geklaag ontstonden er rimpels, en in die rimpels kon men de boodschap in braille aflezen. Ze vonden Valentijnsdag stom. Klinkt niet heel raar, het feest is immers vernoemd naar twee christelijke martelaren. Ze vinden het een commercieel feest, groot gemaakt door de marketing, een lelijk feest. Maar ik ervaar dit anders.

 

Elk jaar schrijf ik een brief, een raadselachtige brief met een zwoele ondertoon. Ik laat de  geadresseerde lezen dat ik haar al jaren volg en bemin. Deze brief stel ik verdekt op in een rood gekleurd boeket. Dit alles laat ik bezorgen bij mijn buurvrouw. Ze is 63, alleenstaand, werkloos, ze zingt mee met Jan Smit, kijkt elke dag naar lingo en de enige die haar trouw blijft is haar labrador Bob. De schat heeft de uitstraling van een kapotte step; vertrapt en onnodig. Haar seksleven is al jaren zoek en ook is verder vertier uitgesloten in haar eenzame leventje. De rozen die ik haar geef staan minimaal 3 maanden op tafel. Te verwelken. Het geeft haar saaie leventje enige kleur. Deze vrouw verdient een bos bloemen. Puur uit medelijden.

Caïro winnaar Kattuk.nl Shoarmatest 2013!

Vet vlees, slappe patat, meurende knoflooksaus, ongewild fruit en eventueel nog wat ranzig haar en verloren vullingen. Wat dat samen is? De enige echte Kattuk.nl Shoarmatest! Met volle tegenzin, nog misselijk van vorig jaar, hebben we tien mensen kunnen optrommelen die, geheel vrijwillig, hun gezondheid op het spel wilden zetten met een zevental porties shoarma. De shoarmaboeren die, zonder medeweten, deelnamen aan deze test zijn: Caïro, Bella Cyprus, De Tulp, Baraka, Te Britten, Gloria...

Column: Het einde van Sjaak de tuinkabouter

Daar stond hij dan. Op het dakje van de schuur van mijn ouders. Breed lachend, met een hengeltje in zijn handen, vissend in een onzichtbaar vijvertje aan zijn voeten. Ik wreef nog eens goed de slaap uit mijn ogen. Daar stond toch echt een tuinkabouter op het dak. Hij was vast niet uit zichzelf op het dakje geklommen, dus we concludeerden dat een stel dronken pubers hem uit zijn natuurlijke habitat hadden gejat, en hem op het dakje hadden gezet.

Column: Alcoholkinderen, politie en ouders. Door: Niels Appelo

Een nieuwe column van Niels. Eerder verschenen in De Katwijksche Post en op nielsvandedag.nl

In Nielsgierig observeert Niels Appelo zijn dorp Katwijk, de rest van Nederland en de wereld. Hij verwondert en verbaast zich, is nieuwsgierig naar van alles en nog wat en vraagt zich af.

Deze week? De Katwijkse politie die op onze bezopen jongeren let.

Waarom? Omdat hun ouders doorgaans op zaterdagnacht niet op straat of in de kroeg zijn.

En? Dat is nu precies waar het om gaat: samenwerking.

Vorige week werd op deze plek over het alcoholgebruik, of –misbruik, van onze Katwijkse jeugd geschreven. Er werd veel gereageerd. Ouders die hun zorgen uitten, mensen die zich afvroegen óf er wel een oplossing is en anderen vonden het wel meevallen: ‘het hoort bij het opgroeien’.

Hoe uiteenlopend de reacties ook, in iedere mening ligt een stukje van de waarheid. Zo ook de reactie van Politie Katwijk via Twitter. Zij vinden het ‘een groot probleem waar we ieder weekend tegenaan lopen’. Toch vreemd dat ondanks een wekelijkse confrontatie met dit ‘grote probleem’, geen vooruitgang lijkt te worden geboekt.

Wijkagent Jeugd Huibert den Butter ziet een houdingsverandering bij de jongeren van nu. Vroeger hadden jongeren in de categorie ‘ga toch boeven vangen’ nog ‘jij bent toch ook jong geweest’. Dat is nu niet meer. Door de grote aandacht voor de negatieve effecten van alcoholgebruik en straatdrinken weten ze precies waarom dingen wel of niet mogen. Dat is mede te danken aan voorlichting. Een gedragsverandering is minder snel gerealiseerd. ‘Denk hierbij aan roken. Sinds de jaren zestig weten we dat het slecht en kankerverwekkend is. Nu nog steeds is de discussie gaande waar wel en niet gerookt mag worden’, vertelt Den Butter.

Column: HVJ

Wij leven in een prachtig land. Een liefdevol land, waarin plaats is voor relaties. Nederland is daar ook een prima decor voor. De robuuste jongeman haalt zijn meisje op, en in het geheim vertrekken ze vervolgens naar een plek waar ze kunnen genieten van de ondergaande zon.  En daar speelt het sprookje zich verder af. Klinkt als een prachtig scenario. Maar helaas, tijden veranderen.

Ik wil niet ouderwets overkomen, maar tegenwoordig wordt liefde gezien als verkering. Verkering Anno 2013 is niets meer dan een meisje van 14 waarin je je auto kunt parkeren, verkering anno 2013 is een te strakke broek, die om de beentjes van het meisje zweeft. 90% van de desbetreffende meisjes hebben namelijk het figuur van een lucifer. Het hoort simpelweg niet. Je zit in de testfase. Ook ik heb het cliché vaak gehoord: ‘’Niets is mooier dan prille liefde’’. Helaas twijfel ik daar sinds kort aan. Hoe iedereen zijn  liefdesleven inkleurt mag diegene 100% zelf weten. Zo makkelijk ben ik dan ook wel weer. Maar elke dag wordt mijn twitter timeline vol geëjaculeerd met liefdesbetuigingen. Mensen die elkaar 4 weken kennen zeggen van elkaar te houden. Het liefst in afgekorte vorm.  HVJ. De H staat inmiddels niet meer voor houden van, maar voor hijgen voor.

Deze stelletjes wensen elkaar elke dag een fijne nachtrust. Niet erg. Maar via twitter, dus verschrikkelijk. Dit wordt echter zo volhardend gedaan dat ik ondertussen precies in mijn hoofd heb wanneer iedereen gaat slapen.

Column: Katwijk. Kinderen. Alcohol. Door: Niels Appelo

Een nieuwe column van Niels. Eerder verschenen in De Katwijksche Post en op nielsvandedag.nl

In Nielsgierig observeert Niels Appelo zijn dorp Katwijk, de rest van Nederland en de wereld.
Hij verwondert en verbaast zich, is nieuwsgierig naar van alles en nog wat en vraagt zich af.

Deze week? Katwijkse jeugd laat zich vol lopen.

Waarom? Omdat hun vrienden en vriendinnen dat ook doen.

En? De kroegen verkopen in ieder geval minder sterke drank aan 18-minners.

Zaterdagavond. Half negen, ergens buiten vlakbij een sloot, of onder een brug. Groepje jongens en meiden. Lekker zuipen. Steeds harder praten. Schreeuwen. Als het bijna zondag is slingerend naar het dorp. Nog meer zuipen. Ongecontroleerde bewegingen, ze hebben elkaar nodig om te blijven staan. Shotjes sterke drank. Naar de klote gaan. Nergens iets om geven. Zondagochtend naar huis. Strompelend, want fietsen gaat niet meer. Af en toe even langs de kant van de weg voorovergebogen rusten. Eenmaal thuisgekomen net op tijd voor de wc. Gelukkig, niemand wakker gemaakt.

‘Hoe was het gisteren?’ vraagt moeders zondagmiddag. ‘Leuk, hoor.’

X