Column Tag

Column: Eén aangespoelde walvis maakt nog geen zomer

Het waren de woorden van een anonieme vage Katwijkse cult verschijning geweest die mij hadden doen afdalen in de troosteloze dieptes van de Nederlandse “prankers” community, ik waande mij als ware Orpheus die afdwaalde in de Griekse onderwereld. Hoe verder ik afdwaalde en rondstruinde door dit troosteloze landschap, des te groter mijn gevoel van wanhoop en teleurstelling werd. Ieder van de video’s die ik hier aantrof bestond uit dezelfde teleurstellende en afschrikwekkende combinatie van een uit de hand gelopen Gods complex, onverwerkte opvoedingsproblemen en zo veel blind getrap en geschreeuw, dat geen van deze “sympathieke” prankers op gepensioneerde leeftijd nog enig geluid uit diens stemband zou kunnen voortkrijgen en geen stap meer zou kunnen zetten zonder onmiddelijk ter aarde te storten.

Rond ieder van deze figuren hing een doordringende walm van tragiek en troosteloosheid en een vooruitzicht naar een toekomstloos bestaan waar ieder van hen waarschijnlijk ten prooi aan zou gaan vallen, het meest ridicule van dit schouwspel was nog wel dat zij hier zelf geen enkele visie op hadden en zonder twijfel nog nooit ook maar een gedachte aan besteed hadden. Nee hun denkcapaciteiten werden liever gebruikt ter productie van deze zogeheten “prank” video’s, al staat natuurlijk al ter discussie of hier wel enige vorm van denkvermogen bij betrokken is, maar we blijven optimistisch (niet echt). Deze video’s waren in de meeste gevallen niets meer dan amateuristisch, kinderlijk acteerspel, al zouden ze het in het Nederlandse acteer landschap er niet slecht vanaf brengen, waarbij de zogenoemde pranker op een “toevallige” voorbijganger afstormt om deze vervolgens uit te kafferen voor de camera en het op een rennen te zetten terwijl hij ondertussen een paar onverstaanbare kreten in de camera schreeuwt.

Column: Scanners

Een 15 jarige scholier laat elke maand zijn (of haar) licht schijnen op de uitzichtloosheid van het leven en het nutteloze bestaan van haar (of zijn) klasgenoten. Anoniem. Want het leven op school is zo al zwaar genoeg. 

Voor mij vond zich een haast Cronenbergachtige voorstelling plaats. De staat van de docent deed me denken aan de iconische Scene uit de film Scanners. Diens kloppende ader vervormde zich tot groteske afmetingen en nam in een slopend ritme zijn gezicht over.

De ongeïnspireerde bakstenen kooi die een lokaal heette, maakte plaats voor een buis bestaande uit een kloppende wand waardoor roodachtig gedempt licht binnenviel, als tegenlichaam van de voor de rest uitstrekkende duisternis. Om mij heen klonk ritmisch geklop vergelijkbaar met een hartslag en zweefden vreemde surrealistische organismen op het eerder genoemde ritme in vloeiende groepen door de buis heen. In een onverklaarbaar zeldzaam moment van uiterste zelfreflectie, drong het besef door in welk haast surrealistisch landschap ik me bevond. Ik was een witte bloedcel in een hoofdader van mijn docent, stuurloos werd ik op het ritme van diens hartslag samen met waarschijnlijk al diens witte bloedcellen door een hoofdader heen gepompt. De enorme hoeveelheid witte bloedcellen was waarschijnlijk in een complete chaos naar het hoofd gestuurd, toen duidelijk was geworden dat dit op onverklaarbare wijze op het punt stond uit elkaar te knallen. Ik kwam samen met de andere op elkaar gedrukte witte bloedcellen in een golf de hersenpan van mijn docent binnen. De radeloze witte bloedcellen om mij heen die werkelijk geen flauw idee hadden hoe zij deze situatie moesten oplossen, begonnen op compleet ongecontroleerde wijze individueel door de hersenpan te bewegen.