Blog

Column: Het einde van Sjaak de tuinkabouter

Daar stond hij dan. Op het dakje van de schuur van mijn ouders. Breed lachend, met een hengeltje in zijn handen, vissend in een onzichtbaar vijvertje aan zijn voeten. Ik wreef nog eens goed de slaap uit mijn ogen. Daar stond toch echt een tuinkabouter op het dak. Hij was vast niet uit zichzelf op het dakje geklommen, dus we concludeerden dat een stel dronken pubers hem uit zijn natuurlijke habitat hadden gejat, en hem op het dakje hadden gezet.

Tot op de dag van vandaag hebben we geen idee wie de eigenaar is, die ongetwijfeld enorm verdrietig is om de verdwijning van de kabouter. We besloten hem te houden. Elke keer als ik bij mijn ouders bleef slapen, stond Sjaak met dezelfde brede glimlach m’n ochtendhumeur weg te vissen. Weer en wind konden Sjaak niet van zijn plek af krijgen. Hij werd een onderdeel van de familie, een vast gegeven bij het openen van de gordijnen.

Op een nacht kwam ik thuis van het uitgaan. Het was een geweldige avond, maar dat duurde niet lang meer. Toen ik mijn stalen ros de slop in manoeuvreerde, viel mijn oog op een scherf . En nog één, en nog één. Daar lag Sjaak, in duizend stukken op de straatstenen. Met verdriet in mijn hart veegde ik Sjaak bij elkaar, en liet hem zachtjes in de vuilnisbak glijden. Ondertussen vervloekte ik de hoogstwaarschijnlijk dronken moordenaar.

Sjaak is slachtoffer geworden van ontvoering, mishandeling en moord. Hij had nergens om gevraagd. Zijn originele eigenaars en adoptie-eigenaars ook niet. Is het nou zo moeilijk om met je takken van andermans spullen af te blijven?