Blog

‘Verbouwing Casa Cara: gelukt of mislukt?’ door Think2

Voordat je naar binnen kan moet je eerst 15 minuten in de rij gaan staan. Aan de muur is duidelijk te zien dat dit om een hypermodern uitgaanscentrum gaat: foto’s uit de jaren 30, jaren 40 en 50. Ook de kleuren doen eerder denken aan een bejaardentehuis dan aan een uitgaanscentrum.

Als het je dan gelukt is om boven te komen zien we de kassa al staan (heel erg handig om dit boven te doen). Achter het loket zit iemand die nauwelijks Nederlands spreekt en waarschijnlijk illegaal hier iets bijverdient. Wat zijn we toch blij dat Polen bij de E.U. zit… We vragen om een kaartje (dit duurt even voordat ze snapt dat je niet haar nummer vraagt maar gewoon een kaartje wil), 3 euro armer en een geel kaartje rijker (LET OP! Zaterdag 6,50!!!).

We zijn boven en we hebben een kaartje: we lijken nu eindelijk naar binnen te kunnen. Helaas, nog 10 minuten wachten tot we de jassen kunnen ophangen. Maar wat is dit nu? 1 euro om je jas op te hangen?! Wat was er mis met 50 cent? En dan nog steeds niet verantwoordelijk zijn als er iets kwijt raakt. Belachelijk!

We gaan naar beneden. Eindelijk na een half uur gestaan te hebben kunnen we de nieuwe Cas gaan bewonderen. Dansvloertje is wel beter geworden. Alleen jammer dat het DJ-duo Slecht&Co nog steeds vrolijk staat te draaien terwijl iedereen zich afvraagt wanneer deze er nu eens worden uitgeflikkerd. Van onze grote vriend Jan Heze mag er tegenwoordig ook geen Nederlandstalig meer gedraaid worden. Vooral veel goedkope, onbekende stampmuziek want dat kost lekker niks. De muziek is dus klote, terwijl dat altijd nog wel redelijk was.

Dan toch maar is gaan kijken wat je voor zo’n groen muntje kan gaan halen. Wederom kom je bedrogen uit: een mini-biertje: een kinderglaasje net iets groter dan een jeneverglaasje. Maar dat past natuurlijk ook wel bij een kindertent. Kinderachtig hoor… Ook nog even een cola bestellen: “Dat is dan 1 1/2 muntje”, “Moet ik het muntje soms breken” (al licht geïrriteerd), “Nee, je moet 50 cent bijbetalen”. Ja, zo gaat dat tegenwoordig dus.

Na een avond praktisch te hebben stilgestaan en van verdriet maar wat biertjes te hebben gedronken toch maar naar de W.C. Maar ook hier gaat voor niks de zon op, de toiletdame kijkt je bijna smekend aan of je misschien een dubbeltje voor haar hebt. Ja hoor, gewoon betalen weer.
Maar veel mensen nemen de moeite niet meer om naar de toiletten te gaan. Dan moet je namelijk weer helemaal naar boven, het ‘feestgedruis’ uit en de trap op, langs de lounge (2 verteerde bioscoopstoeltjes) en eindelijk boven gekomen staat ook hier weer een rij, om gek van te worden. Dus veel mensen nemen de alternatieve manier: tegen de bar aan zeiken. Ja, het rook soms al zo vreemd en nu weet je dus waarom.

Na een paar uur te hebben gestaan en alles met lede ogen te hebben aangezien wordt het toch maar eens tijd om te gaan. Voor de gezelligheid hoef je namelijk ook niet te blijven… Dus weer wachten voor de jassen. En dan eindelijk weg uit het hypermoderne centrum. De beveiliging en portier zaten bij de prijs. Oh nee, dit is de Cas. Dus de portiers staan bijna smekend te kijken of je nog een euro’tje voor ze hebt. Helaas, vraag Jan Heze die euro maar als hij vertrekt!

Door: Think2

————————————————————————————————————

Ook een column? Stuur hem op naar info@kattuk.nl