Blog

Kirsten op Wereldreis – ‘So wake me up when it’s all over’

Het volgende blog van Kirsten is binnen. Met onder meer: Winter in Kaapstad, kleine wonderen in het ziekenhuis en backpacktripjes naar bijzondere plekken.

Veel leesplezier…..

De winter in Kaapstad is begonnen: mutsen, handschoenen en sjaals worden overal vandaan geplukt en afgestoft. De verwarmingen die ze hebben worden flink opgestookt want… het is maar 10/15 graden overdag met regen… Toen ik aangaf dat ik het toch wel koud vond in mijn verpleegkunde jasje met korte mouwen zeiden ze gelukkig wel dat het in Kaapstad niet erger wordt dan dit. Ik heb ze maar verteld dat ze rond december/januari een keer naar Nederland moeten komen want volgens mij beschreef ik zojuist onze Nederlandse herfst. Ik moest er wel een beetje om lachen aangezien wij van stage zelfs een muts en handschoenen gekregen hebben omdat we zeiden dat we het koud hadden. Al kwam het wel goed uit met onze trip naar cederberg, waar het wel nog echt serieus kouder schijnt te zijn. In ieder geval presenteer ik aan jullie: een van mijn laatste blogs vanuit Kaapstad! Onze laatste maand in Kaapstad is aangebroken en op de laatste dag van deze maand vliegen Femke, Esmée en ik terug naar ons vertrouwde kikkerlandje samen met Floor en Ylva: De andere Nederlandse verpleegkunde studenten.

Voor nu genieten wij nog even van onze tijd hier in Kaapstad en proberen wij onze vrije dagen goed te benutten. We hebben veel gedaan sinds mijn laatste blog. We zijn naar Kruger national park gegaan, naar Boulders Beach geweest, devil’s peak tot de top gehiked, naar Root 44 in Stellenbosch geweest, we hebben de voetbal gekeken bij V&A Waterfront, een filmavond gehad met Floor en Ylva, nog een surf middag gehad in Muizenberg, gezwommen op Long Street, geluncht bij Bootleggers, gehiked naar Elephant’s eye bij Silvermine, pannekoeken avond gehad met Romi, Nadja en Pascalle en Deadpool 2 gekeken bij een bioscooop in V&A. Voordat ik hier dieper op in ga eerst even een stukje over stage!

Sunflower ward
Ik blijf genieten op deze afdeling, wanneer ik denk dat ik écht alles wel meegemaakt heb bedenken die kids wel weer iets nieuws. De jongen waar ik in mijn vorige blog over sprak, waarbij ik heb geholpen zodat hij de eerste keer kon staan, was afgelopen maandag voor een afspraak in het ziekenhuis. De week ervoor was op vrijdag zijn trachea (buis in de luchtpijp) verwijderd en ik had al wel van de therapeuten gehoord dat hij weer kon praten maar ik had het nog niet zelf gehoord. Op maandag werd hij met het transport teruggebracht en toen ik het hek open deed om hem met zijn rolstoel de afdeling op te rijden zwaaide hij naar me en zei: ‘Hey! How are you?’ mijn mond viel werkelijk waar open en mijn kaak viel op de grond toen hij er na zei:’ I missed you! I really did!’. Wie niet gelooft dat wonderen bestaan moet een tijdje in het St Josephs komen werken en je wordt spontaan over gehaald. Het meisje van mijn vorige blog die net begon te kruipen en zelf de lepel aan te pakken was blijft mij ook verbazen. We zijn nu aan het oefenen met staan en ze begint nu zelf ook het eten op haar lepel te doen, aldus: zelf te eten! Ook heb ik nog twee andere patiëntjes die goed bezig zijn met hun revalidatie en die hun spraak steeds verder ontwikkelen. Ik hou van die trotse blik in hun ogen wanneer ze het mij de eerste keer lieten zien of horen. Nog even en mijn werk op Sunflower ward wordt volledig overbodig! Al is Sister Precilla net terug van haar verlof in India en zet zij mij graag aan het werk, dus wat dat betreft blijf ik gelukkig altijd bezig.

Ook is aan mij gevraagd om mee te gaan op huisbezoek naar het huis van een van mijn huidige patiënten samen met een multidisciplinair team, waarbij ik de verpleegkundige mag vertegenwoordigen. Wanneer je hier in Afrika een ongeluk krijgt op de openbare weg krijg je al snel een flinke schadevergoeding en bij een van mijn patiënten is die schadevergoeding al sneller uitgekeerd dan normaal gesproken. Hierdoor kunnen we het geld gebruiken voor aanpassingen in zijn huis waardoor hij eerder met ontslag kan en thuis verder kan revalideren bij zijn ouders.

Hierdoor zijn patiënt L. (in zijn rolstoel) en ik afgelopen woensdag op het transport gestapt met spraak-, fysio-, revalidatie- en occupational therapeut, om op bezoek te gaan bij hem thuis om te kijken welke aanpassingen er gedaan moeten worden. Het was een bewuste keuze om hem mee te nemen naar het huisbezoek omdat we dan konden zien waar de uitdagingen lagen met betrekking tot het manoeuvreren in het huis. Patiënt L. woont in de township Crossroads: een van de dichtbevolkte townships rondom Kaapstad. Toen we Crossroads in reden merkte ik dat de echte krotten en wat meer normale huizen elkaar afwisselen. WhatsApp Image 2018-06-14 at 12.25.28

Sommige huizen bestaan echt uit allemaal aan elkaar geplakte platen met een golfplaat als dak, terwijl het huis van mijn patiënt wel ‘gewone’ muren had en nog een laag steen onder het golfplaten dak. Eenmaal aangekomen bij het huis was mijn patiënt erg blij en begon hij te huilen bij binnenkomst. Toen ik later met zijn vader sprak bleek dat mijn patiënt al sinds november 2017 niet meer thuis was geweest en dat ik de getuige was van zijn thuiskomst voor het eerst in 7 maanden. Ik was er erg dankbaar voor dat ik daar getuige van mocht zijn en het was een ervaring waarvan ik verwacht dat deze mij altijd wel bij zal blijven. We hebben een rondje gemaakt door het kleine huisje en er kwam een vriend van patiënt L. kijken, die heel erg onder de indruk was van de hele woonkamer vol en zijn beste vriend eindelijk weer eventjes thuis. We hebben nog met de hele familie die was binnen komen lopen de handen in elkaar geslagen voor een gebed voor patiënt L. en zijn beste vriend. Het mooie was dat de vrouw die het gebed leidde in Xhosa sprak, ze begon bijna fluisterend en eindigde roepend in haar gebed. Ik spreek slecht Xhosa, maar door de manier waarop ze haar zinnen zei en het herkennen van een paar kleine woorden was haar bericht ook voor mij duidelijk. Het was heel bijzonder om hier bij te mogen zijn.

Kruger National Park
Wat een ontzettend gave en indrukwekkende ervaring was dit. Ik had zeker verwacht dieren te zien, maar ik had in mijn wildste dromen niet verwacht dat dit van zo dichtbij zou zijn.

Op donderdag zijn wij vroeg in de ochtend met de uber naar het vliegveld gegaan om vanaf daar een binnenlandse vlucht te pakken naar Johannesburg. Om een uurtje of ‘Te vroeg om te functioneren’ vlogen wij in een kikkergroen vliegtuig naar Johannesburg waar we met het groepje van 4 Exchange verzamelde om met busjes richting het Krugerpark te rijden: een ritje van ongeveer 4 uur. Met alle geluk van de wereld had ons busje al een lekke band voor wij weg reden en moest eerst de band vervangen worden voordat we op weg konden. Rond een uurtje of 15.00/16.00 kwamen we aan bij de rustieke backpackers waar wij drie nachten door brachten. Na een avond pizza eten bij het kampvuur was het op vrijdag ochtend écht zo ver: onze eerste safari!!

We werden weer op een ontzettend onchristelijk tijdstip opgehaald door onze ranger Didi die ons naar de Phabeni gate bracht op ongeveer 30 minuten rijden. Tijdens onze vijf minuten in Kruger hadden we al een kudde olifanten, giraffen en zebra’s gezien. Over de hele dag heen hebben we bijna alles gezien behalve de leeuw en de luipaard. Ook werd ons de Marula tree laten zien waarvan de vruchten het begin zijn van de amerula likeur die hier zo beroemd is.

Ook had hij een plantje voor ons geplukt welke vroeger gebruikt werd als desinfectant. Wij zagen het niet echt voor ons dus we kregen allemaal een takje welke we in een cirkel moesten knopen. Wanneer je er water op gooide leek het een soort glibberige substantie af te geven welke schijnbaar desinfecterend was en vroeger dus gebruikt werd om de medische materialen te desinfecteren! Daarnaast is het gave van rondrijden in een ranger dat ze contact houden met elkaar door de walkie talkies en op het moment dat een ranger iets gaafs ziet roepen ze dat om. Alle rangers gooien het stuur van hun jeeps om zodat ze daar met 100 km/u naar toe te racen. Rond een uur of vier werden wij teruggebracht naar het hostel, hier hebben we met zijn alle besloten om voor de volgende dag ook nog een ranger te regelen omdat dat toch wel echt heel gaaf was en we de leeuw en luipaard toch echt wel gespot wilde hebben.

De volgende dag zijn wij weer dezelfde tijd opgestaan en werden we weer opgehaald door onze ranger, onze ranger heette deze keer excellent! Hij hield van grapjes maken en gaf ons quiz vragen over de dieren in het park.

De tweede dag hebben we weer van alles gezien aan wilde dieren: van krokodillen en nijlpaarden naar giraffen, neushoorns, olifanten tot aan buffels, hyena’s, leeuwen en luipaarden. Ja! Ja! je leest het goed! In de middag werden we eerst opgeroepen voor de leeuw, toen we daar aankwamen lag er een leeuwin in de schaduw na te genieten van haar zelf gevangen maaltijd. De luipaard liet zichzelf nog niet zien al zagen we wel andere hele gave dingen zoals een hyena die haar kinderen aan het voeden was met een zelf gevangen prooi en het geven van melk aan de kleintjes.Ook kwamen wij vlak voor de uitgang langs giraffen die langs de weg stonden en wilde oversteken, daar waren we toen heel dichtbij en even later was datzelfde bij olifanten waarbij we echt nog even gave foto’s konden schieten! Alleen werden de olifanten onrustig van ons en is onze ranger dus wel redelijk snel weer doorgereden. Tot hij opeens vol op de rem trapt, uit het raam wijst en roept: ‘LEOPARD!’ En ja hoor, verderop op een heuvel kun je het silhouet van een luipaard onderscheiden en wanneer wij als échte safari rangers onze verrekijkers erbij pakken kunnen wij m goed zien liggen dus kunnen wij officieel zeggen dat wij de big five in één dag hebben gespot! Erg trots en voldaan werden we naar de hostel teruggebracht voor onze laatste maaltijd met zijn alle omdat we de volgende dag weer terug reden naar Johannesburg en vervolgens terugvlogen naar Kaapstad. Het was een erg gaaf weekend en we zijn erg blij dat we mee zijn gegaan.

Tijd is maar een begrip
Zoals ik hierboven al had verteld hebben we echt een hele boel dingen gedaan in de afgelopen weken. Het verbaasd mij eigenlijk nog hoe we het voor elkaar krijgen om nog steeds nieuwe hikes en plekjes te ontdekken waar we nog niet zijn geweest. Het aller mooiste vind ik de eeuwige opmerkingen: ‘Zijn jullie daar nog niet geweest?!’ Een daarvan was de markt Root 44 in Stellenbosch, de hike naar Elephant’s eye en een echt bezoek aan boulders beacht. We waren helemaal aan het begin van onze tijd hier in Kaapstad al een keer naar Boulders beach geweest, maar later kwamen we erachter dat de paar pinguïns die we daar gezien hadden deel uitmaakte van een hele kolonie die drie rotsen ernaast lagen en dat het echte Boulders beach net even ernaast lag.

Dus op een zonnige vrijdag middag gingen Femke, Romi en ik opstap naar Boulders beach. We kwamen erachter dat de pinguïns daar nu aan het broeden zijn, maar dat er gelukkig nog wel wat pinguïns op het strandje zelf zaten. Een plek waar we de eerste keer niet eens in de buurt zijn gekomen. Het was heel speciaal om tot zo dichtbij de dieren te kunnen komen en wat gave foto’s te schieten. Het was helaas wel iets te koud om met ze te zwemmen, maar we zijn erg blij dat we alsnog er naartoe zijn gereden en zo van ze hebben kunnen genieten. Ook kwamen we erachter dat ze nu aan het broeden zijn. Op een pad dat boven Boulders Beach langs loopt zagen wij een soort stenen flessen met nummers erop waar we af en toe wat pinguïns in zagen zitten, langs het pad zag je af en toe ook een pinguïn echt broeden of bovenop zijn fluffy kindje zitten om hem warm te houden. Het was erg leuk en met z’n 3e hadden we het ook erg gezellig!

Root 44 in Stellenbosch werd ons door verschillende mensen aangeraden en persoonlijk vond ik het een van de leukste marktjes. Als je op het terrein kwam zag je eerst allemaal mini winkeltjes, eigenlijk een soort kraampjes in een overdekt stuk. Je kon vaak vanuit twee kanten de winkeltjes in: vanuit de buitenkant en vanaf het overdekte stuk. Wanneer je doorliep en de lekkere geuren volgde kwam je uit bij een soort grote overdekte tent waarbij er allemaal verschillende kraampjes waren die eten vanuit de hele wereld aanboden. Het een zag er nog lekkerder uit op de ander. Daarom besloten Femke, Pascal, Romi, Esmée, Nadja en ik om een soort plaatpizza met elkaar te delen. Er zat van alles op en het was heerlijk, ze koken hier heel graag met balsamico azijn en laat dat nou net zijn wat ik super lekker vind! We hebben er ook wat kleine en leuke dingetjes gekocht.

Cederberg
Afgelopen weekend zijn we weer met 4 exchange op pad gegaan, deze keer naar Cederberg. Cederberg is een natuurgebied/gebergte op een paar uur buiten Kaapstad en kenmerkt zich door zijn oranje rotsen. Op vrijdag ochtend zijn we met 8 meiden in totaal in het busje van Vaughan gestapt en zijn we onze weg naar Cederberg begonnen. Toen we bij de backpackers in Cederberg aan kwamen rijden zagen we een gebouw met daarvoor wat tenten staan. Voor de grap maakte iemand de opmerking dat die wel voor ons zouden zijn en toen Bram daadwerkelijk met de eigenaren had gesproken bleek dat inderdaad ook onze slaap accomodatie te zijn voor dit weekend. Ze hadden het zo opgericht dat er allemaal tentenkampen op het terrein stonden met de namen van het militaire alfabet. Ons tentenkamp, ECHO, bestond uit zes tenten die om een vuurplaats heen stonden opgesteld. De tenten leken op glamping tenten en waren door hout iets van de grond gelift, er was ook nog een extra doek over de tenten heen gespannen en we sliepen op matrassen. We hadden de keuze om in ons eentje in een tent te slapen of samen, maar wij als echte vrouwen besloten om samen in tentjes te gaan zodat we alle 10 in tentenkamp ECHO paste. Ik dook samen met Ylva het tentje in, we hebben nog tot de late uurtjes door gelachen!

Het hiken in Cederberg is werkelijk waar prachtig. In alle oude rotsen die versleten en ontstaan zijn door de erosie van de wind en regen zijn er een hoop rotstekeningen van meer dan 1500 jaar oud bewaard gebleven. Het was indrukwekkend om te beseffen dat die tekeningen zo oud zijn en bizar omdat je er zo dichtbij komt. Bij musea in Nederland mag je op minimaal een meter afstand iets bewonderen en hier zou je het bij wijze van spreken aan kunnen raken. Je vraagt je af of die mensen het op het moment van tekenen bedachten dat het over zo veel jaar nog te zien zou zijn. Door de erosie van de stenen zijn er een hoop grotten en gleufjes te vinden in de gebergtes en de eerste dag zijn wij op pad geweest met iemand van de backpackers die in al die grotten en gleufjes de weg wist te vinden. Ik heb hierin mijn claustrofobie een beetje aan de kant moeten schuiven, of trotseren het is maar hoe je het bekijkt, om er optimaal van te genieten. Ook was de structuur van het gebergte anders dan bijvoorbeeld tafelberg of Lionshead. Er leken een soort hele kleine kuiltjes in de stenen te zitten wat er voor zorgde dat je super veel grip had, hierdoor konden we heerlijk klimmen en klauteren. We vergeleken het een beetje met een bubbeljungel voor de jongeren/avonturiers. Omdat we nog niet moe waren van het klimmen op de rotsen mochten we bij de man van de backpackers bovenop zijn auto gaan zitten terwijl we naar de volgende stop in het natuurgebied reden, dit gaf toch wel een hele andere belevenis maar het was echt super vet.

Naast het proberen te beklimmen van elke rots die je zag hebben we ook een winetasting gedaan. Midden in de bergen stond vrij ineens een wine estate van Cederberg. Hier konden we genieten van 11(!) wijnen die we allemaal konden proeven. We hadden er allemaal niet echt aan gedacht om onze mooie kleedjes mee te nemen naar dit weekend maar alsnog gingen wij vol moed naar de wijnproeverij. Het was erg gezellig omdat we in plaats van te walsen,ruiken,slurpen, gorgelen en uitspugen besloten alles uit te voeren op die laatste stap na. Ook moet ik zeggen dat ze geen lullige laagjes schonk dus na een paar wijntjes werden we allemaal erg gezellig en hebben we in het busje onderweg naar de backpackers hard gelachen. Al met al was het een super tof weekend met gezellige mensen. Kortom: Het was er eentje voor in de boeken!

Voor nu gaan we nog even genieten van onze tijd hier in Zuid-Afrika, aangezien de laatste loodjes van mijn avontuur nu wel echt zijn aangebroken. Ook een groot applaus inclusief diepe buiging voor je wanneer je het einde van deze blog hebt bereikt! Het was een lange deze keer, maar ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verhalen!

Tot de volgende keer!

Dikke kus,

Kirsten ❤