Blog

Kirsten op Wereldreis: It’s time for Africa

Hier alweer Deel 6 van de Avonturen van Kirsten op Wereldreis. Met deze keer: blij met regen, pinguins, sloppenwijken, illegaal technofeestje, heftige casussen op stage en nog veel meer….

Lees snel verder!!

—

Hoi lieve volgers!

Ik schrijf dit blog in het heerlijke zonnetje van het prachtige Kaapstad, waar wij nu al bijna een maand zitten. Hoe is de sneeuw?

Wij hebben tot nu toe al zoveel gedaan, gezien en meegemaakt deze maand dat alles onze hele stage had kunnen vullen! Het zijn een aantal drukke uren/dagen/weken geweest met elke dag wel plus en minpunten, iets met regen en zonneschijn? Ik ga proberen alles samen te vatten voor jullie!

Op pad
Ik heb zo ontzettend veel gedaan de afgelopen drie weken, vergeef het mij alsjeblieft als ik achteraf dingen vergeten ben! We zijn het eerste weekend hier in Kaapstad naar Ultra music festival geweest, wat echt super gaaf was. Het meest magische moment van de avond was toen het begon te schemeren, Armin van Buuren net op het podium was verschenen en het all of the sudden begon te regenen! Geloof het of niet, maar hier in Afrika verbeterd het humeur van de mensen wanneer het begint te regenen (in verband met het watertekort). De sfeer was geweldig en betoverend. Ook zijn wij datzelfde weekend nog naar Boulders Beach gereden om de pinguin kolonie te spotten die zich daar heeft gevestigd, diezelfde dag zijn wij nog verder naar het zuiden afgezakt om op het meest Zuid-Westelijke gedeelte van het Afrikaanse continent te staan: Cape Point.

Het weekend erna zijn wij met een hele grote groep jongeren op roadtrip gegaan naar Hermanus, een vissersdorpje net buiten Kaapstad (ik voelde mij er direct thuis ;)) Daar hebben we allemaal gave dingen gedaan zoals paardrijden door de bergen en ziplinen over kliffen heen van berg tot berg.

Check HIER de video

Op de heen en terugweg zijn wij ook langs de armste sloppenwijk van Kaapstad gereden: Khayelitsha. Het was erg heftig om daar langs te rijden al, je zag allemaal huizen die in elkaar zijn geïmproviseerd, waarbij sommige zelfs 3 hoog waren. Het is indrukwekkend om te zien en erbij te bedenken dat mensen daar daadwerkelijk wonen en leven.

Afgelopen weekend hebben wij het iets dichterbij gezocht en zijn wij grotendeels in Kaapstad gebleven, waarbij wij op vrijdagavond naar een technofeestje zijn geweest, waarbij waarschijnlijk wel iets van illegale drugs werd verkocht aangezien de camera’s van onze telefoons bij binnenkomst afgeplakt werden. Ook zijn wij naar V&A Waterfront geweest: een supergroot winkelcentrum vlakbij het strand van Kaapstad. Daarnaast zijn wij naar muizenberg geweest om daar lekker met een groep wat te eten en zijn wij naar een wijngaard geweest net buiten Kaapstad waar wij een heerlijke wijnproeverij hebben gehad! Ik voelde mij erg fancy. Ook zijn wij op zondag avond nog naar La Parada gegaan, een feest dat elke zondag plaats vind en tot 22.00 duurt. Het gaafste van die avond was het dansen op “Waka Waka” van Shakira in Afrika zelf, iedereen zong ook mee.

Ik begin steeds meer mijn draai te vinden op Sunflower Ward. Ik krijg steeds meer verantwoordelijkheden, wordt steeds meer meegenomen in de taken die de hoofdverpleegkundigen. Het is erg gaaf en daardoor gaan de dagen ook erg snel, ik heb op dit moment een beetje een goede balans gevonden tussen verpleegkundige taken en spelen met de kinderen. Het was best een dingetje om het vertrouwen te winnen van de medewerkers, ik moest onderaan beginnen op de afdeling met het kaften van nieuwe rapportage mappen. Maar beetje bij beetje is het goed gekomen!

Ook hebben wij een groot gedeelte van ons opgehaalde geld (bijna €1000,-) gespendeerd, daarover meer in mijn volgende blog, aangezien het samen gaat met het watertekort hier in Kaapstad.

Er komen hier af en toe wel wat heftige casussen langs, waarbij de onmacht vaak om het hoekje komt kijken. Daarbij ook een casus waarbij een hoop aan de hand is: prematuur geboren, hart problemen, misvormd gezicht, HIV positief. Alles samengevat veel te veel voor de jonge moeder die nu de steun van het St. Josephs krijgt. Maar ook casussen die eerst een goed uitzicht hadden en ineens klinisch omsloegen met ontzettend alarmerende waarden (saturatie: 35-40, BPM 170, AH 50+ P.M. en een gemiddelde temp. van 39-40 graden) waarbij euthanasie een flinke taboe is, ook al is datzelfde kindje nu bestempeld tot palliatief.

Ons is opgemerkt dat er niet een duidelijk protocol is rondom het palliatieve beleid en aan ons is gevraagd om dit in onze resterende 16 weken aan te gaan pakken om hun zo ermee te helpen om te gaan mocht dit (onverhoopt) nodig zijn.

Een beetje samengevat is dit wat er de afgelopen paar weken is gebeurd en wat ik heb gedaan! Ik ben van plan om mijn volgende blog te vertellen over het dringende watertekort, onze rol daarin en wat wij ermee hebben gedaan!

Voor nu een hoop warme zonnestralen jullie kant op!

Door: Kirsten