Mixtape.

Nieuw!

kattuk.nl/Blogs /Kirsten op Wereldreis – Bakkie doen?

Blog

Kirsten op Wereldreis – Bakkie doen?

Je portie leesvoer voor deze zonnige middag… Deel 9 alweer van de avonturen van Kirsten op Wereldreis.

Precies vandaag zitten Esmée, Femke en ik op 2/3 van onze reis hier in Zuid Afrika. Aan de ene kant voelt het nog lang maar in vergelijking met de 21 weken die eerst voor ons lagen zijn die 7 weken ook nog heel weinig. De tijd gaat hier heel snel en er is nog steeds genoeg te doen en te zien. In mijn vorige blog had ik beloofd om weer wat dieper in te gaan op mijn stage in het St Josephs Childrens Hospital, dus bij deze!

Sunflower Ward
Sunflower ward is waar er magische dingen gebeuren. Een van mijn mooiste momenten heb ik gedeeld met een jongen die sinds een paar weken is opgenomen op mijn afdeling. Laten we hem nu maar even patiënt A noemen. Met zijn 12 jaar valt hij eigenlijk niet helemaal meer binnen mijn afdeling, maar omdat hij nog zo intensieve therapie nodig heeft is hij op Sunflower Ward geplaatst. Hij heeft een ernstig PVA (pedestrial vehicle incident) gehad waarbij hij is aangereden en daardoor in het ziekenhuis is beland met een aantal breuken en kwalen. Hij heeft op de intensive care gelegen, heeft een tracheastoma (zo’n buis in je luchtpijp) en heeft een neus/maagsonde gehad welke nu omgezet is naar een PEG sonde (sonde in de buik). Hij lag bij ons op de afdeling in bed of werd in een rolstoel getild.

Toen ik net iemand gewassen had in de badkamer en ik op de gang liep hoorde ik de zwangere Occupational Therapist (OT) roepen: “Sissie!! Come quick!” en ik zag een vader van een andere patiënt mij wenken. Ik liet alles uit mijn handen vallen en rende naar de jongenszaal toe. Daar zag ik, tot mijn grote verbazing, patiënt A op de rand van zijn bed zitten en hij werd tegengehouden door de OT. Ze legde aan mij uit dat hij probeerde te staan maar zij niet groot genoeg en ook niet in staat was om hem te helpen, maar ze nog niet de tijd had gehad om hem dat duidelijk te maken omdat hij toen al bijna stond! Ik heb haar plek overgenomen en met zijn handen op mijn schouders hielp ik hem om te staan.

Het was zo’n indrukwekkend moment om hem weer voor het eerst te helpen staan… Ik was en ben echt geraakt door dat moment. Nu gaat de revalidatie van patiënt A heel snel en kan hij steeds meer zelf. Hierdoor krijgt hij ineens heel snel weer een hoop eigen regie terug en ik ben er erg dankbaar voor dat ik deel mocht uitmaken van het zetten van die letterlijke eerste stap.

Daarnaast ben ik nu bezig met een jong meisje van 4 te leren kruipen. Zij is bij ons opgenomen met ernstige ondervoeding in combinatie met HIV waardoor zij in haar lichamelijke ontwikkeling ernstig achterloopt. Zij werd in eerste instantie alleen maar in een buggy gezet en als ze daar niet in zat, zat ze in haar ledikant. Ik begon haar steeds meer op de grond te zetten en te stimuleren om zichzelf te verplaatsen en zelf met haar lepel te eten in plaats van gevoerd te worden. Op een gegeven moment begon ze steeds meer en meer te kruipen en op dit moment kruipt ze de hele afdeling rond op het moment dat je haar op de grond zet. Het was aan het begin best lastig om haar te motiveren om te kruipen, aangezien ze als echte meid alleen gestimuleerd werd door eten voor haar te houden en (jaja) mijn medische klompen! Ook slippers vond ze erg interessant. Menig speeltjes konden niet tegen de slippers en klompen op en nu trekt ze soms bijna mijn klompen onder mijn voeten vandaan! Iets met: zolang het maar werkt toch? TOCH?!

Het St Josephs beschikt over een zwembad welke eerst gesloten was in verband met de waterrestrictie, maar deze is sinds afgelopen week weer officieel geopend. Omdat Esmée bevoegd is om zwemles te geven en ik zwemmen ook erg leuk vind gaan we samen met een groepje van 4 kids per les de volgende weken het zwembad in om hun revalidatie en therapie te versnellen door middel van hydrotherapy! Esmée en ik zijn er erg enthousiast over en kijken uit naar onze eerste les. De foto’s hiervan zullen zeker te weten volgen in een volgend blog of op mijn facebook!

Kop over bol
Helaas is het soms ook heel lastig om hier in Kaapstad te zijn… Aan het einde van koningsdag, vlak voordat ik samen met Esmée haar vriend op ging halen vanaf het vliegveld, had ik Luke aan de telefoon. ‘Ze is overleden…’ Hoorde ik hem zeggen en tranen vulden mijn ogen. Het was een bericht dat er al even aan zat te komen maar toch onverwachts kwam. Zijn oma, een werkelijk bijzondere en inspirerende vrouw, was overleden. Op school tijdens voorbereidend onderwijs hadden we het er al over gehad, waarvoor kom je terug naar Nederland en wanneer blijf je gewoon in Kaapstad? Ik vond het toen al lastig om daar over te beslissen omdat je niet weet wat je op dat moment voelt en wanneer in de stage er iets gebeurd (mocht er al iets gebeuren). Die vrijdag stond ik voor een tweestrijd of ik hiervoor terug zou gaan naar Nederland of niet, dus dan maar een nachtje erover slapen. Zaterdag ochtend zou mijn moeder bellen naar de verzekering in hoeverre het vergoed zou worden of niet. Rond 10 uur ’s ochtends belde ze mij terug: ‘Het wordt vergoed, alles, helemaal.’ Op dat moment ging alles in een stroomvaart en 6 uur later stond ik op het vliegveld met een gepakte koffer, klaar om voor een paar dagen terug naar Nederland te gaan, waar ik zondag in de middag weer aan kwam. Het was heel bijzonder om weer met mijn ouders te kunnen knuffelen en ik moet eerlijk zeggen dat er ook wel een klein traantje over mijn wang is gerold.

Heel veel bakkies
Ik ben in totaal 9 dagen in Nederland geweest en heb er het meeste uit geprobeerd te halen als mogelijk. Ik ben wanneer ik niet bij Luke was veel mensen afgegaan met daarbij heel veel bakkies, kroelen met Max, loempia’s eten met oma, bowlen met mijn vrienden, kroketten eten met Joris, puppy knuffelen bij Liona, Indonisch eten met opa en oma, Grieks eten en strandwandeling met de Ruijsjes, BBQ’en bij de Kramertjes, lunchen met Caitlyn, visje eten met Margot en mama en een feestje met Luke zijn vrienden! Het is een gekke boel geweest en het voelde heel erg raar om voor een paar dagen in Nederland te zijn, vooral omdat je weet dat je snel weer teruggaat naar Kaapstad. Al was het ondanks de reden waarom ik naar Nederland kwam fijn om iedereen te bezoeken en te zien.

Oma Willy
Om nog even bij haar stil te staan wil ik graag ook vol respect een klein eerbetoon schrijven voor Oma Willy.

Zij was een prachtige vrouw die ondanks haar beperkingen een bijzondere vastberaden vrouw was die wist wat ze wilde. Ze was liefdevol en inspirerend door haar weerbaarheid en strijdlust. Ze genoot van alle momenten met haar vrienden en familie, waarbij haar lach aanstekelijk was samen met de glinstering van pret in haar ogen.

Moge de gedachten aan haar nog lang doorleven ❤

Moederdag
Omdat ik niet in Nederland ben voor moederdag, hebben mijn moeder en ik het dit jaar maar anders aangepakt. Ze heeft van mij iets lekkers van de rituals gekregen en toen we op schiphol liepen omdat ik toch echt weer terug moest, zagen we een greenscreen met een camera ervoor staan waar je samen met je moeder een foto kon maken ter ere van moederdag! Ik trok mijn moeder aan haar arm mee en daar is deze toffe foto uitgekomen!

Fijne moederdag mam<3

Dit is voor nu weer het einde van deze blog. Mijn volgende blog beloofd interessant te worden aangezien we volgend weekend weer met 4exchange op uitje gaan en dit keer naar het mooie Krugerpark! It’s safari time!

Heel veel liefs en tot snel!

Kirsten

Geschreven door: Kirsten

Comment: 1

Laat een reactie achter

X