Blog

De avonturen van Jens bij Podkat – Deel 1

Onze muziekredacteur en incidenteel columnist Jens functioneert zo af en toe ook wel eens bij eens misschien wel het grootste multimedia vehikel in Katwijk. Leuk dat buurten bij de ‘concurrent’ maar dan mogen we ook wel iets terug verwachten. Gelukkig is hij daar allesbehalve te beroerd voor, hierbij dus een exclusief “literair” kijkje achter de schermen. Komt dat zien.

Podkat, een eerst toch wat ongrijpbaar “media-begrip”, had zich binnen een tijdspanne van enkele weken ontwikkeld tot een vrij onvermijdbaar onderdeel van mijn identiteit, alhoewel, mijn “publieke” identiteit, Ik nam nu eenmaal niet bepaald een omvangrijke of onmisbare rol, laat staan überhaupt een rol, binnen het collectief in. Desondanks waren een enkele verschijning voor de camera, een vrij spontane aanwezigheid op een groepsfoto en een enkele aanwezigheid bij een gros opnames genoeg voor mijn omgeving om mij nu onlosmakelijk te verbinden met het inmiddels beruchte mediakanaal. Zelfs de meest basale onderdelen van mijn persoon als mijn naam, die inmiddels was verworden tot Bert, iets waar iedereen meermaals nadrukkelijk op gewezen werd, werden gefilterd door deze spontane soms half incidentele verschijningen.

Het was op een non-descripte dag ergens in Juli, dat ik voor het eerst in de baan van Podkat meegetrokken werd. Rond een eveneens non-descript tijdstip in de ochtend had ik een semi-vaag appje ontvangen waarin mij verzocht werd om op een nogmaals non-descript (sorry ik weet het) klaar te staan bij de Witte kerk. Eenmaal daar werd het me al snel duidelijk dat het hier ging om opnames van Podkat bij een cosplay-meeting ding wat die dag gehouden zou worden, iets wat overigens al vrij snel ontspoorde waarop de gehele strategie voor die dag, als je daar al van kon spreken, spontaan weggegooid werd en binnen 5 minuten alweer een vervangend idee op poten stond. Het was juist deze onverwachte flexibiliteit en schijnbaar onbegrensde mogelijkheid die mijn interesse en fascinatie met het geheel alleen maar aanwakkerde en uiteindelijk ook mijn ervaringen / beeld van het kanaal zou definiëren.

Hoewel ik nog geen taak of functie had verkregen of ingenomen binnen dit alles, was ik de weken daarop desondanks herhaaldelijk aanwezig op het pand waar Podkat tezamen met een reeks andere bedrijven / ondernemingen / initiatieven (weet ik veel) zich gevestigd had. Iets wat mij zelf overigens ook enigszins verbaasde, aangezien ik nooit het meest sociale of spraakzame individu geweest was en dit hier misschien nog wel minder het feit was. Toch was er iets aanwezig in het pand wat mij voortdurend in zijn greep hield, het was die al eerder gevonden vrijheid, die ook hier in een “werkomgeving” alom was vertegenwoordigd. Er was sprake van een haast volledig gebrek aan schaamte en filters in de onderlinge communicatie en uitwisseling van ideeën die ik persoonlijk op dat moment nog zelden op zijn wijze ondervond, ironisch genoeg hoogst waarschijnlijk ook de reden dat ik in die omgeving met mijn overmatig zelfbewuste hoofd niet heel makkelijk mee kwam.

Het was echter iets van een veelvoud aan weken geleden, tijdens de Kattuks Vinkse Feestweek, waar ik bij veel van de opnames achter de schermen meeliep / aanwezig was, dat dit gevoel van vrijheid en gemak tot een niveau werd verheven. Op een non-descripte avond toen we na enkele opnames voor Kidkat, waarbij een gebeds-prediker zich over onze cameraman “ontfermd” had, zaten te editen en er spontaan een vrij provocerend idee naar boven kwam zetten, werd dit in tegenstelling tot wat alles wat ik zelf verwachte allesbehalve afgeremd, integendeel, het werd omarmd op een wijze die ik op geen mogelijke wijze had voorzien. Wederom was daar die vrijheid, niet dat die er eerder die week niet was geweest, maar dit voelde toch wel een beetje als een stapje verder. Het was later die week tijdens een avond vervuld van zeer flauwe woordgrappen en achteraf vrij belachelijke pogingen ter lastigvallen van de gondelvaart (studiolampen) die die avond langs het pand voer, dat ook het gemak en het sociale aspect mij enigszins tegemoet kwamen, ik blijft tenslotte toch een wat gesloten persoon. Ook het gevoel van ongemak wat ik enigszins had bij het gebrek aan functie /  rol binnen het pand werd al snel weggenomen, aangezien ik met dit stuk nu eindelijk ook iets (het schrijven) op me genomen had.

Eindelijk was ik na een periode van vrij ongemakkelijke communicatie en radeloosheid op een compromis gekomen met mezelf, waarin ook ik inzag dat ondanks alles ik onderdeel wou zijn van dit vrij onorthodoxe collectief en dat ook voor mij hierin wel een rol, mogelijkheid weggelegd was, ook wist ik eens die uitputtende voortdurende zelfkritiek en over zelfbewustheid enigszins in te perken. Uiteindelijk komen we dan toch, hoe erg ik het ook verafschuw als ik zelf iets lees, uit op een “semi-happy end”, en hoewel ik nu al (het moment van schrijven) de neiging voel om toch nog wat sarcastische, cynische toon in te zetten, zal ik het ditmaal even laten, het is tenslotte vroeg in de ochtend. 

Door: Jens