Blog

Column: Skigestuntel. Door: Ariënne de Vreugd

Slechts twee keer eerder had ik op van die gekke latjes gestaan. En dan wel safe and sound in een welbekende indoor skibaan, met de geruststellende handen van vriendlief om de mijne en een ieniemienie lopende band als skilift. De eerste keer voelde ik me net Bambi: onwennig en ‘een beetje wiebelig, vind je niet?’.

De tweede keer ging een stuk beter, want ik kon in een prachtig pizzapuntje de heuvel af. Ik was aangestoken met het skivirus. Aangezien vriend al sinds zijn zestiende achteruit skiënd de zwarte piste af kan en op zijn beoordeling dus geen tegenspraak duldt, vond hij het tijd voor zijn young padawan (ik dus) om een echte piste af te razen. Resultaat: een weekendje Winterberg voor mijn verjaardag.

In eerste instantie was ik toch een beetje huiverig. Al mijn eerdere vakanties vonden plaats in tropisch warme oorden op een bedje in de zon, ver weg van sneeuw, ski’s en scheenbeenbreuken. Ook mijn festivalvakanties – cramperen in een tentje, feest vieren en uitbrakken tot drie uur ’s middags – leken niet in de verste verte op wat mij te wachten stond. En wat nou als ik uit de lift viel en driehonderd meter naar beneden stortte totdat ik vlak boven de grond met mijn ski tussen twee rotsen vast bleef zitten, alwaar twee hongerige berggeiten aan mijn haar knabbelden?

Gelukkig heb ik te veel films gezien, en bleek skiën in Winterberg iets minder gevaarlijk. Echte sneeuw is veel relaxter dan die neppe baggerzooi wat ze voor sneeuw laten doorgaan de sneeuw in de voorgenoemde welbekende indoor skibaan. De liften zijn even wennen, maar het doemscenario uit de films is niet voorgevallen. Het skiën ging me zowaar zo goed af dat ik de laatste dag, heel voorzichtig met babybochtjes, een rode piste enigszins gracieus af kwam.

Ik kan het niet laten om naast mijn successen ook een wat minder charmante, maar hilarische situatie te delen. Zo begon mijn eerste valpartij uit stilstand. Het is mij nog steeds een raadsel hoe, maar ineens lag ik op de grond, met mijn been in een positie waar doorgewinterde gymnasten jaloers op zouden zijn.

Schaamte bekroop mij pas toen ik realiseerde dat ik nooit goed had geoefend hoe ik mezelf op moest hijsen. Twee eeuwenlange minuten heb ik geworsteld en ben ik nog meer gevallen, zonder resultaat. Vriend bleef voor zijn eigen veiligheid op vijf meter afstand, zodat hij mijn gestuntel schaterlachend kon aanschouwen. Gelukkig voor mij (en voor hem) kreeg hij medelijden en hees hij me overeind.

De rest van de vakantie zijn we beiden botbreukloos doorgekomen. Stiekem had ik nog best wel eens willen zien hoe een traumaheli er van binnen uit ziet, gewoon voor de ervaring.