Blog

Jens: “Groetjes aan Katwijk”

Na ruim 12 jaar dienst als vrijwilliger, columnist, recensent, blogger, voorzitter en bestuurslid van ons aller Kattuk.nl stopt Jens er mee. Vanwege verhuizen ver buiten Katwijk enzo.

Afgelopen zaterdag hebben bestuursleden en een aantal vrijwilligers Jens nog eenmaal in het zonnetje gezet en bedankt voor zijn jarenlange inzet en de meer dan prettige samenwerking. Jens heeft een enorme bijdrage geleverd aan Kattuk.nl, was er vrijwel wekelijks te vinden en zonder hem zouden we niet zijn waar we nu zijn. Daarnaast was Jens de oprichter en drijvende kracht achter de Pride groep ‘Klets’ en heeft een grote rol gespeeld bij de totstandkoming van ons muziekplatform Kattuk.fm. Klasse!

Jens heeft in de loop der jaren enorm veel leuke content voor Kattuk.nl geschreven. Soms onder eigen naam, nog veel vaker onder pseudoniem. Hieronder zijn laatste bijdrage. Het ga je goed en hopelijk te snel!

Het woord is aan Jens.

Groetjes aan Katwijk

“Ik moet hier weg.”

Ik weet nog precies wanneer deze woorden voor het eerst opkwamen. Het was een normale dag op de middelbare school. Ik, een melancholische zelfbenoemde “artistieke” puber, zat in een willekeurige les, omringd door een klas met wie ik geen enkele verbinding voelde. Ik had me altijd anders gevoeld, al kon ik dat toen nog niet in woorden vatten. Eén ding was zeker: ik kon hier niet blijven, dat zou ik niet overleven — zo voelde het althans.

Mijn eerste echte aanraking met mijn “echte” zelf kwam bij Kattuk.nl. Als pretentieuze 16-jarige kreeg ik hier de kans mijn interesses, smaak en creativiteit een plek te geven. Eerst via absurdistische, achteraf gezien vrij pretentieuze columns. Ze gingen over van alles: van vervelende klasgenoten tot obscure films en (vraag niet waarom) ontploffende walvissen. Iets wat Arno, nog steeds de enige betaalde kracht achter de site, alleen maar aanmoedigde. Ik kwam in aanraking met nieuwe muziek, vooral uit de jaren ’70, ’80 en ’90, die een hele wereld voor me opende — speciale dank aan Richard Vink. Niet veel later schreef ik ook muziekreviews van lokale optredens en releases, vaak net zo pretentieus als mijn columns.

Een paar jaar later werd ik gevraagd bestuurslid te worden, niet veel later volgde de rol van voorzitter. Ik was nooit een voorzitter met grote aanwezigheid; stil maar berekend op de achtergrond, altijd alert op de lange termijn.

Rond mijn 18e kwam mijn grootste trots tot leven. Ik kwam op de redactie uit de kast. Al snel bleek dat een handvol andere vrijwilligers ook queer was. Het besluit volgde snel: binnen Kattuk.nl een groep beginnen voor LHBTIQ+ jongeren in het op dit vlak nog overwegend behoudende Katwijk. De insteek was dubbel: belangenbehartiging en lobby naar de lokale politiek, én het creëren van een gemeenschap en veilige plek voor jongeren die dat thuis of bij vrienden niet altijd hadden.

Vanuit onze eigen behoefte creëerden we tastbare verandering. De gemeente durfde eindelijk regenboogvlaggen te hijsen. Er kwamen gesprekken met lokale politici, GSA-initiatieven op middelbare scholen, uiteindelijk zelfs officieel gemeentelijk beleid voor LHBTIQ+ inwoners. De manier waarop we dit deden spreekt me nog steeds aan: naar buiten toe relatief “zacht” en vriendelijk, maar inhoudelijk altijd gedreven en scherp waar nodig. De beste samenvatting komt nog altijd van Arno: “Liefdevol doodknuffelen.”

De laatste jaren veranderde alles. Ik werd verliefd, verhuisde twee jaar geleden naar Dordrecht om samen te wonen. Katwijk en Kattuk.nl verschoven naar de achtergrond – niet uit onverschilligheid, maar omdat mijn leven zich daar afspeelde. Ik droeg mijn voorzittershamer over en bleef raadgevend bestuurslid, maar die rol kreeg weinig vorm. Onlangs besloot ik officieel afstand te nemen en een punt te zetten achter deze periode.

Als ik nu terugkijk is de cirkel rond. De gedachte van mijn 16-jarige zelf is waarheid geworden. Ik heb een fijn leven in Dordrecht, een stad die ik steeds meer ga waarderen. Toch kijk ik niet negatief naar Katwijk. Hoe hard je het ook probeert, je blijft altijd innig verbonden aan de plek waar je opgroeide. Daar kan geen cynisme of rancune tegen op.

Je bent en blijft een Kattuker.

Na dit betoog/egodocument rest mij niets anders dan een laatste warme groet:

Groetjes aan Kattuk.nl, Arno, Vink, de welpen van de scouting, de viskraam van mijn oom en tante, de kolkende voetbalvaders, de conservatieve inborst, wijn in de duinen en de zachte zeewind.

Maar vooral:

“Groetjes aan Katwijk”

Jens Guijt
Ex-vrijwilliger/bestuurslid
Kattuk.nl