Blog

Tijdens spelletjes op het schoolplein of met een partijtje voetbal hadden de jongetjes die het wel konden toch een soort overwicht. En iedereen schikte zich dan. Terwijl je zou zeggen dat alleen een hond er goed naar zou moeten luisteren.

Lang heb ik er niet aan gedacht. Sporadisch, wanneer ik in een onduidelijke situatie orde wilde scheppen, of de aandacht wilde. Dan dacht ik weer terug aan die jongetjes die als haantjes en alfaatjes het trucje wel beheersten.

Afgelopen weekend liep ik samen met de halve hondenpopulatie van Nederland en hun baasjes over het strand. Het was zonnig en haast windstil. En ik hoorde in alle toonaarden iets wat ik nooit gekund had. Het verwaaide niet, maar het stuiterde helder op mijn trommelvliezen.

Terwijl mijn benen routineus bewogen stopte ik op alle bekende manieren mijn vingers in mijn mond. Ze werden nat van het speeksel. Ik moest af en toe slurpen om het binnen te houden. Na een minuut of zes produceerde ik een duidelijk geluid met behulp van twee vingers. Het kan mijn verbeelding geweest zijn, maar ik zag grote, kleine, dikke, dunne, jonge en oude honden even opkijken.

Ik moet het nog perfectioneren, maar ik kan nu, eindelijk, op mijn vingers fluiten.

Door: Niels Appelo