Mixtape.

Nieuw!

kattuk.nl/Blogs /LHBTIQ+ aan de kust

Blog

LHBTIQ+ aan de kust

Het is nog niet voor iedereen vanzelfsprekend. We vroegen een aantal mensen naar hun ervaringen en advies rondom het thema inclusiviteit, want hoe kan je als ouders, jongeren, gelovigen of sportvereniging bijdragen aan de LHBTIQ+ community?

Hans Vink (59 jaar) is een geboren visserman, trotste vader van vier kinderen en opa van twee kleinkinderen. Samen met zijn vrouw, hond en kat woont hij in Katwijk.

Hans vertelt over de coming out van zijn zoon: “Het was geen probleem, wij wisten het al. Als ouders voel je zoiets wel aan. Mijn vrouw en ik hadden het er al eerder over gehad. Toen besloten we samen te wachten tot hij er zelf mee kwam. Je gaat natuurlijk niet naar je zoon toe met de vraag: ben je homo?”

Na de coming out veranderde er dan ook niet veel in zijn gezin. ”We zijn in erg open in onze familie, we vertellen alles tegen elkaar”, benoemt Hans, “Ik weet alles van mijn kinderen en zij van mij. We hebben geen geheimen. Als ze iets kwijt willen, kom maar op.” Toch is dit niet vanzelfsprekend voor veel gezinnen, bijvoorbeeld door de rol van geloof, onbegrip of het gebrek aan acceptatie.

“Je wilt je kinderen toch gelukkig zien, of dat nou met een jongen of meisje is. Je moet niet tegen de gevoelens van iemand ingaan, dat lijkt me niet gezond. Want dan zit jij niet lekker in je vel en je kind al helemaal niet meer”, luidt zijn advies voor de ouders in zo’n situatie, “Je kind is het allerbelangrijkste in je leven. Soms moet je daar iets voor laten vallen. Je zorgt dat ze gelukkig zijn en dat als jij je ogen sluit, je gelukkige kinderen hebt achtergelaten.”

Maartje (30 jaar) uit Noordwijk geeft in haar dagelijkse leven les op een hogeschool, voetbalt in haar vrije tijd en is christen.

Van jongs af aan is Maartje christelijk opgevoed en leerde zij dat het iets vreemds was om homoseksueel te zijn, iets afkeurenswaardigs. “Toen ik het bij mezelf ontdekte, schrok ik daar dus ook van”, vertelt Maartje, “ik zag het als iets verkeerds, hierdoor duurde het langer om het te accepteren, maar ook te vertellen aan mijn omgeving.”

“Ik weet nog dat ik eerst tot God bad om te vragen om het om te keren. Tegelijkertijd wist ik ook dat God mij zo gemaakt heeft en dat is wie ik ben. Dit voelde dan ook als antwoord van God: jij bent dit en Ik heb jou zo gemaakt.” Op dat moment dacht Maartje zichzelf volledig geaccepteerd te hebben, maar daar kijkt ze nu anders op terug: “Door te praten met vrienden, familie en mijn omgeving leerde ik mezelf kennen en realiseerde ik, zes jaar later, dat ik het had geaccepteerd.” Haar omgeving reageerde heel neutraal of positief op haar coming out, waardoor ze merkte dat ze in voorgaande jaren zelf haar grootste obstakel was. “Ik was zelf nog het meest kritisch, maar door te praten met vrienden, familie en mijn omgeving leerde ik mezelf kennen.”

Omdat het Maartje hielp om over haar seksualiteit te praten, adviseert ze dit ook aan (christelijke) LHBTIQ+ jongeren die nog midden in hun proces zitten. “Praat erover met iemand, misschien zijn dat je ouders of je beste vriend, klasgenoot of docent. Maar ga daar ook niet te snel in, het is niet erg om daar de tijd voor te nemen.” Ze legt uit: “Ik zag bij mezelf dat ik mij schuldig voelde dat het zo lang duurde. Ik vond het spannend om het erover te hebben, om te vertellen wie ik was. Het voelde als een geheim delen. Maar je hoeft je niet schuldig te voelen, want het is jouw proces.”

Jens Guijt (22 jaar) is al ruim acht jaar vrijwilliger bij Kattuk.nl en sinds een aantal jaar voorzitter van de Pridegroep.

Toen hij op zijn veertiende als vrijwilliger begon, bestond de pridegroep nog lang niet. “Vijf jaar nadat ik vrijwilliger was, kwam het onderwerp pas ter sprake binnen de groep vrijwilligers en toen bleek dat we al een stuk of zeven LHBTIQ+ jongeren hadden.” Hierna kwam het besluit om een Pridegroep te starten. Jens vervolgt: “Het is nu een groep met veertig tot vijftig jongeren die wekelijks samenkomen om acties voor te bereiden, activiteiten te organiseren voor LHBTIQ+ jongeren in de gemeente Katwijk.”

Niet iedereen begrijpt de meerwaarde van een Pridegroep, maar Jens ziet hoe belangrijk zo’n plek is voor LHBTIQ+ jongeren. “In een dorp als Katwijk, waar mensen over het algemeen wat conservatiever als het gaat om LHBTIQ+ ’ers is het belangrijk dat er voor jongeren een plek is waar zij zich thuis voelen, waar zij veilig met leeftijdsgenoten kunnen samenkomen en met elkaar kunnen praten. Dat mist in de gemeente door gebrek aan acceptatie. Het is daarom fijn om elkaar te ontmoeten en elkaar mee te nemen. We trekken er samen op uit en kunnen zo een deel van onszelf laten zien.”

Voor nu is de Pridegroep van Kattuk.nl nog de enige plek in Katwijk waar LHBTIQ+ jongeren terecht kunnen, maar Jens ziet nieuwe initiatieven ontstaan. “Op Pieter Groen zijn ze bezig met het oprichten van een GSA (Gender & Sexuality Alliance), het bestaat uit een groep leerlingen en docenten die op school activiteiten organiseren”, legt Jens uit. “Een positieve ontwikkeling, maar voor nu zijn wij nog de enige plek waar deze jongeren terecht kunnen.”

“Ik denk dat het vooral van belang is om een veilig gevoel te creëren voor LHBTIQ+ jongeren”, geeft Jens verenigingen, scholen en andere organisaties mee die aan de slag willen gaan met inclusiviteit, “dat je let op de houding tegenover jongeren en maatregelen tegen onveiligheid neemt. Of check of er vertrouwenspersonen beschikbaar zijn of andere personen waar iemand op af kan stappen als iemand ergens mee zit of ergens tegenaan loopt.”

Mart Vergouwen (55 jaar), geboren in De Waal Malefijtstraat, maar tegenwoordig woonachtig in Noordwijkerhout. Hij is al negen jaar voorzitter van Voetbal Vereniging Katwijk.

In december 2022 heeft de voetbalclub een nieuw clublied laten schrijven en opnemen. Een lied waarin ook een stukje inclusiviteit is meegenomen, Mart legt uit: “Het was het idee van mijn vrouw, wellicht weten jullie dat Jan Smit tegenwoordig voorzitter is van FC Volendam. Ik vroeg hem om hulp want we mistte nog één ding, namelijk een clublied. Hij verwees ons door naar Marcel Fisser en zo ontstond ons clublied,” trots vervolgt hij, “Het lied heeft één hele gave zin, namelijk: ‘Iedereen hoort erbij’. Dat is typisch VV Katwijk. We staan allemaal achter elkaar en we doen het samen.”

De voetbalclub vindt het belangrijk om zich in te zetten voor iedereen. “VV Katwijk wil veel meer dan een club zijn. We doen veel meer dan een voetbalvereniging zijn”, legt Mart uit, “er is hier zes dagen per week reuring, dat heeft niet altijd met voetbal te maken. We proberen voor diegene die VV Katwijk liefhebben of supporten het familiaire gevoel mee te geven. We willen topvoetbal spelen, maar ook dat het een familiaire club blijft. En dat is wel de uitstraling die wij hebben, daar hoort geen uitsluiting bij.”

Het zit volgens Mart in het DNA van VV Katwijk en dat het niet altijd bij andere sportverenigingen terugkomt. “Mijn ervaring is dat ook dat stukje inclusiviteit in het DNA moet zitten. Ik kan me voorstellen dat het ook met generaties en leeftijden te maken heeft, maar ook in welke gemeente en omgeving je woont.” Hij adviseert: “Blijf wie je bent, maar zorg wel dat iedereen zich thuis voelt binnen jouw vereniging, wie dat ook is. Zorg dat er voor iedereen een plek is en dat iedereen een beetje vitamine A krijgt. Die A staat voor ‘aandacht’, dan moet het met elke club wel goedkomen.”

Geschreven door: Welzijnskwartier

Geen reacties

Laat een reactie achter

X