Blog

Column: Dario Argento

Een 15 jarige scholier laat elke maand zijn (of haar) licht schijnen op de uitzichtloosheid van het leven en het nutteloze bestaan van haar (of zijn) klasgenoten. Anoniem. Want het leven op school is zo al zwaar genoeg. 

De surrealistische waas waarin ik mij bevond werd zonder twijfel gevoed door mijn recente obsessie met obscure Italiaanse cult horror Giallo films. Mijn gedachten waren doordrenkt met het psychedelisch artistieke gebruik van fenomenale kleur, licht, geluid en suspense. Het ijzingwekkende gegil, het onnodig en rauw in beeld gebrachte geweld en de obscure vervreemdende losgeslagen soms tegen onnavolgbaarheid aan schurende plotlijntjes die mij hierin zo fascineren.

Nadat de intense teleurstelling over de geringe hoeveelheid ontploffende walvissen mij mentaal en fysiek kapot had gemaakt, was ik kreupel.  David Cronenberg, David Lynch en Godspeed You! Black Emperor hadden hun vooruitstrevendheid verloren, ik had me overgegeven aan de depressief makende gedachten die ik eerder beperkt had weten te houden

Het moet de obscure Italiaanse Giallo cult film Suspiria van Dario Argento wel zijn geweest die mij hier uit heeft gehaald. Een vervreemdende obscure film die mij herinnerde aan hetgeen wat ik verwaarloosd had, de idiotie die hierachter schuilging, en aan de grond stond van heropleving. Een herinrichting van wie ik was, wie ik wou zijn, mijn bewustzijn en essentieel voor wie ik ben. Dario Argento meester van de Giallo en revolutionair van mijn bewustzijn.